Сам во тишина и ноќ тивка
слушаш само еден тажен крик.
Сам во одаја, голема и бела,
бараш каде ечи овој вик.
Ниту горе, ниту доле,
има човек со ваков пискот.
Мислиш, прашуваш,
од каде ли е овој врисок?
Сам во самина седиш во одаја бела,
во голема зандана, во широка соба,
полна мака, а и тегова,
бараш кој ли ечи гласно во собата цела.
Нема ниту човек, ниту предмет што вришти,
туку срце што бие и пискот што ништи.
Сфаќаш дека сам во самина,
се бараш себе.
Твојата душа вришти.
